Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

decorare (

  • 1 decorare

    decorate
    * * *
    decorare v.tr.
    1 to decorate, to adorn: la casa era decorata di fiori, the house was adorned with flowers; (edil.) decorare a stucco, to stucco; (arch.) decorare con modanature, to mould
    2 ( insignire di decorazione) to decorate, to award a medal: fu decorato al valore, he was decorated for bravery; fu decorato di medaglia d'oro, he was awarded a gold medal.
    * * *
    [deko'rare]
    verbo transitivo
    1) (abbellire) to decorate [stanza, torta]; to dress [ vetrina]
    * * *
    decorare
    /deko'rare/ [1]
     1 (abbellire) to decorate [stanza, torta]; to dress [ vetrina]

    Dizionario Italiano-Inglese > decorare

  • 2 decorare vt

    Dizionario Italiano-Inglese > decorare vt

  • 3 decorare

    Nuovo dizionario Italiano-Inglese > decorare

  • 4 decorare

    Mini dizionario italiano-inglese > decorare

  • 5 fregiare

    fregiare v.tr.
    1 to decorate: fregiare un mobile, to adorn a piece of furniture with ornamental carving
    2 ( ornare) to adorn, to ornament, to embellish, to deck
    3 ( decorare) to decorate: il suo petto era fregiato di medaglie, his chest was decorated with medals.
    fregiarsi v.rifl. to adorn oneself (with sthg.): fregiare di un titolo, to be titled.
    * * *
    [fre'dʒare]
    1. vt
    Archit to adorn, embellish

    fregiarsi di(titolo, onore) to be the proud holder of

    * * *
    [fre'dʒare] 1.
    verbo transitivo (ornare, decorare) to decorate, to adorn
    2.
    verbo pronominale fregiarsi
    * * *
    fregiare
    /fre'dʒare/ [1]
     (ornare, decorare) to decorate, to adorn
    II fregiarsi verbo pronominale
     - rsi di un titolo nobiliare to have a handle to one's name.

    Dizionario Italiano-Inglese > fregiare

  • 6 stuccare

    plaster
    * * *
    stuccare v.tr.
    1 (decorare a stucco, con stucchi) to stucco; stuccare il soffitto, to stucco the ceiling
    2 ( riempire di stucco) to fill, to putty; ( con gesso) to plaster: stuccare un buco, to fill up a hole: stuccare una parete, to plaster a wall; stuccare un dente, to fill a tooth
    3 ( saziare) to surfeit; ( nauseare) to sicken, to nauseate: uva troppo dolce che stucca, over-sweet grapes that make you sick
    4 ( annoiare) to bore: i suoi complimenti mi stuccano, his compliments bore me stiff.
    stuccarsi v.intr.pron. ( annoiarsi) to get* bored; to get* fed up.
    * * *
    I [stuk'kare]
    verbo transitivo
    1) (riempire di stucco) to plaster over, to fill up [ buco]; (fissare) to putty [ vetri]
    2) (decorare) to stucco, to plaster [ soffitto]
    II [stuk'kare]
    verbo transitivo [ cibo] to sicken, to make* [sb.] sick, to nauseate [ persona]; fig. (annoiare) to bore
    * * *
    stuccare1
    /stuk'kare/ [1]
     1 (riempire di stucco) to plaster over, to fill up [ buco]; (fissare) to putty [ vetri]
     2 (decorare) to stucco, to plaster [ soffitto].
    ————————
    stuccare2
    /stuk'kare/ [1]
    [ cibo] to sicken, to make* [sb.] sick, to nauseate [ persona]; fig. (annoiare) to bore.

    Dizionario Italiano-Inglese > stuccare

  • 7 decorato

    decorato agg.
    1 decorated, adorned; ( con mosaico a scacchiera) tessellated: questo libro ha una copertina molto decorata, this book has a highly decorated cover; la facciata di quella casa è molto decorata, the façade of the house is richly ornamented
    s.m. holder of a decoration: i decorati di guerra, the holders of war decorations.
    * * *
    [deko'rato] 1. 2.
    1) (ornato) decorated
    3.
    sostantivo maschile (f. -a) = person decorated for his, her service
    * * *
    decorato
    /deko'rato/
     →  decorare
     1 (ornato) decorated
    III sostantivo m.
     (f. -a) = person decorated for his, her service.

    Dizionario Italiano-Inglese > decorato

  • 8 decorazione

    f decoration
    * * *
    1 decoration, ornament: decorazione natalizia, Christmas decoration; decorazione a intaglio, ( di finestra gotica) tracery
    2 ( medaglia) decoration, medal; ( croce) cross; ( nastro) ribbon: portare le proprie decorazioni, to wear one's decorations.
    * * *
    [dekorat'tsjone]
    sostantivo femminile
    1) (il decorare) decoration
    2) (ornamento) decoration; (di torte) decoration, piping
    3) (onorificenza) distinction; mil. decoration
    * * *
    decorazione
    /dekorat'tsjone/
    sostantivo f.
     1 (il decorare) decoration
     2 (ornamento) decoration; (di torte) decoration, piping
     3 (onorificenza) distinction; mil. decoration.

    Dizionario Italiano-Inglese > decorazione

  • 9 decorō

        decorō āvī, ātus, āre    [decus], to adorn, embellish, grace, beautify, decorate: te, H.: quem decoratum vidistis, arrayed in spoils, L.: oppidum ex pecuniā suā monumentis: dissignatorem lictoribus, surrounds, H.: nostris decoratus insignibus, L.—Fig., to decorate, distinguish, honor: quam (rem p.): bene nummatum decorat Suadela Venusque, H.: me lacrumis: animas supremis Muneribus, V.: alquem honoribus: delubra pietate, S.: Nec prave factis decorari veribus opto, H.
    * * *
    decorare, decoravi, decoratus V
    adorn/grace, embellish/add beauty to; glorify, honor/add honor to; do credit to

    Latin-English dictionary > decorō

  • 10 fugiō

        fugiō fūgī, — (P. fut. fugitūrus, O., Cu.), ere    [2 FVG-], to flee, fly, take flight, run away, make off: e conspectu ilico, T.: ego fugio, am off, T.: cum magnā pecuniā: a Troiā: oppido, Cs.: e manibus: ex proelio: longe, H.: Nec furtum feci nec fugi, run away (of a slave), H.—Prov.: Ita fugias ne praeter casam, beyond shelter, i. e. too far, T.—With acc: qui currebat fugiens hostem, H.: me inermem, H.: ovīs fugiat lupus, V.— To become a fugitive, leave the country, go into exile: ex patriā, N.: A patriā, O.: in exilium, Iu.— With acc: patriam, V.: Teucer Salamina Cum fugeret, H.— To pass quickly, speed, hasten, flee away: fugiens per gramina rivus, V.: sitiens fugientia captat Flumina, H.: fugiunt dies, O.: fugit inreparabile tempus, V.— To vanish, disappear, pass away, perish: e pratis pruina fugit, O.: fugiunt nubes, H.: Fugerat ore color, O.: memoriane fugerit in annalibus digerendis, an, etc., L.— To flee from, avoid, shun: conventūs hominum, Cs.: hunc iudicem: neminem, L.: Vesanum poëtam, H.: urbem, H.: vina, O.— To flee from, avoid, get away from, escape: Acheronta, H.: Cuncta manūs fugient heredis, H.: Se, H.: nullum caput Proserpina fugit, spared, H.—Fig., to flee, avoid, shun: ab omni, quod abhorret, etc.: Hoc facito, hoc fugito, T.: conspectum multitudinis, Cs.: laborem, V.: maioris opprobria culpae, H.: iudicium senatūs, L.: simili inscientiā mors fugitur: quod si curam fugimus, virtus fugienda est: esse fugiendam satietatam.—With inf, to avoid, omit, forbear, beware: turpiter facere: Quid sit futurum cras, fuge quaerere, H.: huic triumphum decorare fugiendum fuit.— To escape, get away from, elude, forsake: ut (animus) fugiat aciem: quos haud ulla viros vigilantia fugit, V.: vox Moerim fugit, V.— To escape, escape the notice of, be unobserved by, be unknown to: vidit id, quod fugit Lycurgum: quem res nulla fugeret: non fugisset hoc Graecos homines, si, etc.: huius viri scientiam: fūgit me ad te antea scribere, I forgot: illud te non arbitror fugere, quin, etc.
    * * *
    fugere, fugi, fugitus V
    flee, fly, run away; avoid, shun; go into exile

    Latin-English dictionary > fugiō

  • 11 oppidum

        oppidum ī, n    [ob+PED-], a town, city, collection of dwellings: toto me oppido quaerere, T.: arx oppidi, S.: oppida publico Sumptu decorare, H.: in oppidum intromitti, i. e. Rome, L.: is (campus) est ab oppido circiter, etc., i. e. Athens, N.: oppidum vocant, cum silvas munierunt, etc., Cs.— A provincial town: pervetus in Siciliā: Romana per oppida, V.: Antiochiae.— The inhabitants of a town: Oppida tota canem venerantur, Iu.
    * * *

    Latin-English dictionary > oppidum

  • 12 sūmptus

        sūmptus ūs, dat. tū or tuī, m    [sumo], outlay, expense, cost, charge: quor tu his rebus sumptum suggeris, T.: sumptu ne parcas: epularum: nulli sumptūs, nulla iactura: adventus noster nemini ne minimo quidem fuit sumptui: nullus fit sumptus in nos, no expense is lavished us: numerum equitatūs suo sumptu alere, Cs.: oppida publico Sumptu decorare, H.: unde in eos sumptūs pecunia erogaretur, L.: opere rustico Faciundo sumptum exercere suum, i. e. support themselves, T.
    * * *
    cost, charge, expense

    Latin-English dictionary > sūmptus

  • 13 stuccare vt

    [stuk'kare]
    (muro) to plaster, (vetro) to putty, (decorare con stucchi) to stucco

    Dizionario Italiano-Inglese > stuccare vt

  • 14 stuccare

    vt [stuk'kare]
    (muro) to plaster, (vetro) to putty, (decorare con stucchi) to stucco

    Nuovo dizionario Italiano-Inglese > stuccare

  • 15 digno

    digno, āre, 1, v. a. [dignus], to deem worthy: quis caelestes dignet decorare hostiis, Pac. ap. Non. 98, 15; so with inf., id. ib. 470, 20; ap. Serv. Verg. A. 11, 169; and in Diomed. p. 395 P.; Att. ap. Non. 470, 19: hunc tanto munere digna, Calvus ap. Serv. l. l.; so with abl., Cic. Arat. 34.—
    b.
    Dignor, āri, pass.: egone Pelopis digner domo, Att. ap. Non. 281, 7; so with abl., Cic. de Or. 3, 7; id. Inv. 2, 39, 114; id. Ac. 1, 10, 36; id. Oecon. Fragm. ap. Prisc. p. 793 P.; Verg A. 3, 475; and with inf., Att. ap. Non. 281, 5; Lucr. 5, 52; Sil. 13, 569.

    Lewis & Short latin dictionary > digno

  • 16 festivum

    festīvus, a, um, adj. [1. festus; lit., feast-like, belonging to a feast; hence], lively, gay, festive, joyous, gladsome, merry (syn.: lepidus, urbanus, salsus, facetus).
    I.
    Lit. (ante- and post-class.): festivum festinant diem, Enn. ap. Serv. Verg. A. 9, 401 (Trag. v. 434 ed. Vahl.):

    ludi,

    Plaut. Cas. 4, 1, 3; cf.

    alea,

    Gell. 18, 13, 1:

    locus,

    Plaut. Capt. 2, 1, 5; id. Poen. 5, 1, 9:

    facinus lepidum et festivum,

    id. ib. 1, 2, 95:

    hospitium in lepido loco,

    id. ib. 3, 3, 82; cf.:

    festivissimum convivium,

    Just. 38, 8 fin.
    * B.
    Subst.: festīvum, i, n., festive jollity, festivity:

    in vindemiarum festivo,

    Lampr. Heliog. 11.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., agreeable, pleasing, handsome, pretty:

    luculenta atque festiva femina,

    Plaut. Mil. 4, 1, 12; cf. id. Ep. 5, 1, 17:

    nonne igitur sunt ista festiva?

    Cic. Par. 5, 2, 38:

    aedes festivissimae,

    Plaut. Curc. 1, 1, 93:

    area parvula sed festiva,

    Plin. Ep. 2, 17, 4:

    copia librorum,

    Cic. Att. 2, 6, 1:

    opera,

    Plaut. Mil. 2, 6, 108. —
    B.
    In partic.
    1.
    Of behavior, character, etc., jovial, jocose, agreeable, dear:

    quod te isti facilem et festivum putant,

    Ter. Ad. 5, 9, 29:

    puer,

    Cic. Att. 1, 12 fin.; cf.:

    quibus (pueris) nihil potest esse festivius,

    id. Fam. 6, 4, 3:

    filius,

    id. Fl. 36, 91:

    homo,

    id. Phil. 5, 5, 13; id. de Or. 2, 68, 277. —
    2.
    As a term of endearment:

    o mi pater festivissime!

    Ter. Ad. 5, 9, 26; so,

    festivum caput!

    id. ib. 2, 3, 8.—
    3.
    Of speech, humorous, pleasant, witty:

    dulcis et facetus festivique sermonis,

    Cic. Off. 1, 30, 108:

    poëma facit ita festivum, ita concinnum, ita elegans, nihil ut fieri possit argutius,

    id. Pis. 29, 70:

    oratio,

    id. de Or. 3, 25, 100:

    acroama,

    id. Verr. 2, 4, 22, § 49; Quint. 6, 3, 39.— Hence, adv., in two forms, festīve (class.) and festīvĭter (ante- and post-class.).
    * 1.
    Joyously, gayly, cheerfully:

    loco in festivo sumus festive accepti,

    Plaut. Ps. 5, 1, 9.—
    2.
    Transf.
    * a.
    Agreeably, pleasantly, delightfully: o domus parata pulchrae familiae festiviter! Naev. ap. Non. 510, 16. —
    b. (α).
    Form festive:

    agere fabellam,

    Cic. Q. Fr. 2, 16, 3:

    crimen contexere,

    id. Deiot. 6, 19:

    dissolvere argumentum,

    id. Div. 2, 15, 35:

    aliquid odorari,

    id. Att. 4, 14, 2:

    tradere elementa loquendi,

    id. Ac. 2, 28, 92. As a particle of assent:

    quare bene et praeclare quamvis nobis saepe dicatur: belle et festive nimium saepe nolo,

    Cic. de Or. 3, 26, 101.—
    (β).
    Form festiviter: Epictetus severe simul ac festiviter sejunxit a vero Stoico, qui esset akôlutos, Gell. 1, 2, 7:

    respondere,

    id. 1, 22, 6.— Sup.: decorare festum festivissime, Poët. ap. Charis. 2, p. 180 P. (Rib. Fragm. Trag. Inc. 223).

    Lewis & Short latin dictionary > festivum

  • 17 festivus

    festīvus, a, um, adj. [1. festus; lit., feast-like, belonging to a feast; hence], lively, gay, festive, joyous, gladsome, merry (syn.: lepidus, urbanus, salsus, facetus).
    I.
    Lit. (ante- and post-class.): festivum festinant diem, Enn. ap. Serv. Verg. A. 9, 401 (Trag. v. 434 ed. Vahl.):

    ludi,

    Plaut. Cas. 4, 1, 3; cf.

    alea,

    Gell. 18, 13, 1:

    locus,

    Plaut. Capt. 2, 1, 5; id. Poen. 5, 1, 9:

    facinus lepidum et festivum,

    id. ib. 1, 2, 95:

    hospitium in lepido loco,

    id. ib. 3, 3, 82; cf.:

    festivissimum convivium,

    Just. 38, 8 fin.
    * B.
    Subst.: festīvum, i, n., festive jollity, festivity:

    in vindemiarum festivo,

    Lampr. Heliog. 11.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., agreeable, pleasing, handsome, pretty:

    luculenta atque festiva femina,

    Plaut. Mil. 4, 1, 12; cf. id. Ep. 5, 1, 17:

    nonne igitur sunt ista festiva?

    Cic. Par. 5, 2, 38:

    aedes festivissimae,

    Plaut. Curc. 1, 1, 93:

    area parvula sed festiva,

    Plin. Ep. 2, 17, 4:

    copia librorum,

    Cic. Att. 2, 6, 1:

    opera,

    Plaut. Mil. 2, 6, 108. —
    B.
    In partic.
    1.
    Of behavior, character, etc., jovial, jocose, agreeable, dear:

    quod te isti facilem et festivum putant,

    Ter. Ad. 5, 9, 29:

    puer,

    Cic. Att. 1, 12 fin.; cf.:

    quibus (pueris) nihil potest esse festivius,

    id. Fam. 6, 4, 3:

    filius,

    id. Fl. 36, 91:

    homo,

    id. Phil. 5, 5, 13; id. de Or. 2, 68, 277. —
    2.
    As a term of endearment:

    o mi pater festivissime!

    Ter. Ad. 5, 9, 26; so,

    festivum caput!

    id. ib. 2, 3, 8.—
    3.
    Of speech, humorous, pleasant, witty:

    dulcis et facetus festivique sermonis,

    Cic. Off. 1, 30, 108:

    poëma facit ita festivum, ita concinnum, ita elegans, nihil ut fieri possit argutius,

    id. Pis. 29, 70:

    oratio,

    id. de Or. 3, 25, 100:

    acroama,

    id. Verr. 2, 4, 22, § 49; Quint. 6, 3, 39.— Hence, adv., in two forms, festīve (class.) and festīvĭter (ante- and post-class.).
    * 1.
    Joyously, gayly, cheerfully:

    loco in festivo sumus festive accepti,

    Plaut. Ps. 5, 1, 9.—
    2.
    Transf.
    * a.
    Agreeably, pleasantly, delightfully: o domus parata pulchrae familiae festiviter! Naev. ap. Non. 510, 16. —
    b. (α).
    Form festive:

    agere fabellam,

    Cic. Q. Fr. 2, 16, 3:

    crimen contexere,

    id. Deiot. 6, 19:

    dissolvere argumentum,

    id. Div. 2, 15, 35:

    aliquid odorari,

    id. Att. 4, 14, 2:

    tradere elementa loquendi,

    id. Ac. 2, 28, 92. As a particle of assent:

    quare bene et praeclare quamvis nobis saepe dicatur: belle et festive nimium saepe nolo,

    Cic. de Or. 3, 26, 101.—
    (β).
    Form festiviter: Epictetus severe simul ac festiviter sejunxit a vero Stoico, qui esset akôlutos, Gell. 1, 2, 7:

    respondere,

    id. 1, 22, 6.— Sup.: decorare festum festivissime, Poët. ap. Charis. 2, p. 180 P. (Rib. Fragm. Trag. Inc. 223).

    Lewis & Short latin dictionary > festivus

  • 18 fugio

    fŭgĭo, fūgi, fŭgĭtum ( gen. plur. part. sync. fugientum, Hor. C. 3, 18, 1; part. fut. fugiturus, Ov. H. 2, 47 al.), 3, v. n. and a. [root FUG; Gr. PHUG, pheugô; Sanscr. bhuj; syn.: flecto, curvo; v. fuga], to flee or fly, to take flight, run away.
    I.
    Neutr.
    A.
    Lit.:

    propera igitur fugere hinc, si te di amant,

    Plaut. Ep. 3, 4, 78; cf.:

    a foro,

    id. Pers. 3, 3, 31:

    senex exit foras: ego fugio,

    I am off, Ter. Heaut. 5, 2, 47:

    cervam videre fugere, sectari canes,

    id. Phorm. prol. 7:

    qui fugisse cum magna pecunia dicitur ac se contulisse Tarquinios,

    Cic. Rep. 2, 19:

    Aeneas fugiens a Troja,

    id. Verr. 2, 4, 33, § 72:

    omnes hostes terga verterunt, nec prius fugere destiterunt, quam ad flumen Rhenum pervenerint,

    Caes. B. G. 1, 53, 1:

    oppido fugit,

    id. B. C. 3, 29, 1:

    ex ipsa caede,

    to flee, escape, id. B. G. 7, 38, 3; cf.:

    ex proelio Mutinensi,

    Cic. Fam. 10, 14, 1:

    e conspectu,

    Ter. Hec. 1, 2, 107: Uticam, Hor. Ep. 1, 20, 13: fenum habet in cornu;

    longe fuge,

    id. S. 1, 4, 34: nec furtum feci nec fugi, run away (of slaves), id. Ep. 1, 16, 46; cf.:

    formidare servos, Ne te compilent fugientes,

    id. S. 1, 1, 78; Sen. Tranq. 8.—

    Prov.: ita fugias ne praeter casam,

    i. e. in fleeing from one danger beware of falling into another, Ter. Phorm. 5, 2, 3 Ruhnk. —
    b.
    In partic., like the Gr. pheugein, to become a fugitive, leave one's country, go into exile:

    fugiendum de civitate, cedendum bonis aut omnia perferenda,

    Quint. 6, 1, 19; so,

    ex patria,

    Nep. Att. 4, 4:

    a patria,

    Ov. Tr. 1, 5, 66:

    in exilium,

    Juv. 10, 160; cf. under II. A. b.—
    B.
    Transf., in gen., to pass quickly, to speed, to hasten away, flee away; cf.:

    numquam Vergilius diem dicit ire, sed fugere, quod currendi genus concitatissimum est,

    Sen. Ep. 108 med. (mostly poet. and of inanim. and abstr. things):

    tenuis fugiens per gramina rivus,

    Verg. G. 4, 19:

    Tantalus a labris sitiens fugientia captat Flumina,

    Hor. S. 1, 1, 68:

    concidunt venti fugiuntque nubes,

    id. C. 1, 12, 30:

    spernit humum fugiente pennā,

    hasting away, rapidly soaring, id. ib. 3, 2, 24:

    nullum sine vulnere fugit Missile,

    Stat. Th. 9, 770:

    insequitur fugientem lumine pinum (i. e. navem),

    Ov. M. 11, 469:

    fugere ad puppim colles campique videntur,

    Lucr. 4, 389:

    fugiunt freno non remorante dies,

    Ov. F. 6, 772:

    sed fugit interea, fugit irreparabile tempus,

    Verg. G. 3, 284:

    annus,

    Hor. S. 2, 6, 40:

    hora,

    id. C. 3, 29, 48:

    aetas,

    id. ib. 1, 11, 7.—Of persons:

    evolat ante omnes rapidoque per aëra cursu Callaicus Lampon fugit,

    hastens away, Sil. 16, 335. Here perh. belongs: acer Gelonus, Cum fugit in Rhodopen atque in deserta Getarum, i. e. swiftly roves (as a nomade), Verg. G. 3, 462 (acc. to another explan., flees, driven from his abode).—
    b.
    Pregn., to vanish, disappear, to pass away, perish:

    e pratis cana pruina fugit,

    Ov. F. 6, 730:

    fugiunt de corpore setae,

    id. M. 1, 739; cf.:

    jam fessae tandem fugiunt de corpore vires,

    Verg. Cir. 447;

    for which: calidusque e corpore sanguis Inducto pallore fugit,

    Ov. M. 14, 755:

    fugerat ore color,

    id. H. 11, 27:

    nisi causa morbi Fugerit venis,

    Hor. C. 2, 2, 15:

    fugiunt cum sanguine vires,

    Ov. M. 7, 859:

    amor,

    Prop. 1, 12, 12:

    memoriane fugerit in annalibus digerendis, an, etc.,

    Liv. 9, 44, 4:

    gratissima sunt poma, cum fugiunt,

    i. e. when they wilt, become wilted, Sen. Ep. 12; cf.: vinum fugiens, under P. a.—
    C.
    Trop. (rare but class.):

    nos naturam sequamur, et ab omni, quod abhorret ab oculorum auriumque approbatione, fugiamus,

    Cic. Off. 1, 35, 128; cf.: omne animal appetit quaedam et fugit a quibusdam;

    quod autem refugit, id contra naturam est, etc.,

    id. N. D. 3, 13, 33; Quint. 11, 1, 54:

    ad verba,

    to have recourse to, Petr. 132.
    II.
    Act., to flee from, seek to avoid; to avoid, shun any thing.
    A.
    Lit. (mostly poet.): erravi, post cognovi, et fugio cognitum, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 160 Vahl.):

    cum Domitius concilia conventusque hominum fugeret,

    Caes. B. C. 1, 19, 2:

    neminem neque populum neque privatum fugio,

    Liv. 9, 1, 7:

    vesanum fugiunt poëtam qui sapiunt,

    Hor. A. P. 455:

    percontatorem,

    id. Ep. 1, 18, 69:

    hostem,

    id. S. 1, 3, 10:

    lupus me fugit inermem,

    id. C. 1, 22, 12:

    nunc et ovis ultro fugiat lupus,

    Verg. E. 8, 52:

    (Peleus) Hippolyten dum fugit abstinens,

    Hor. C. 3, 7, 18:

    scriptorum chorus omnis amat nemus et fugit urbes,

    id. Ep. 2, 77; id. S. 1, 6, 126:

    data pocula,

    Ov. M. 14, 287; cf.

    vina,

    id. ib. 15, 323.— Pass.:

    sic litora vento Incipiente fremunt, fugitur cum portus,

    i. e. is left, Stat. Th. 7, 140. —
    b.
    In partic. (cf. supra, I. A. b.), to leave one's country:

    nos patriam fugimus,

    Verg. E. 1, 4:

    Teucer Salamina patremque cum fugeret,

    Hor. C. 1, 7, 22.—Hence:

    quis exsul Se quoque fugit?

    Hor. C. 2, 16, 20.—
    2.
    Transf. (causa pro effectu), to flee away from, to escape, = effugio ( poet.;

    but cf. infra, B. 2.): hac Quirinus Martis equis Acheronta fugit,

    Hor. C. 3, 3, 16:

    insidiatorem,

    id. S. 2, 5, 25:

    cuncta manus avidas fugient heredis,

    id. C. 4, 7, 19.—And in a poetically inverted mode of expression: nullum Saeva caput Proserpina fugit (= nemo tam gravis est, ad quem mors non accedat), none does cruel Proserpine flee away from, avoid (i. e. none escapes death), Hor. C. 1, 28, 20.—
    B.
    Trop., to flee from, avoid, shun (very freq. and class.):

    conspectum multitudinis,

    Caes. B. G. 7, 30, 1:

    ignominiam ac dedecus,

    Cic. Rep. 5, 4:

    nullam molestiam,

    id. ib. 3, 5; cf.

    laborem,

    Ter. Heaut. 1, 1, 114; Verg. A. 3, 459 (opp. ferre):

    recordationes,

    Cic. Att. 12, 18:

    vituperationem tarditatis,

    id. de Or. 2, 24, 101; cf.:

    majoris opprobria culpae,

    Hor. Ep. 1, 9, 10:

    judicium senatus,

    Liv. 8, 33, 8:

    vitium,

    Quint. 2, 15, 16:

    hanc voluptatem (with reformidare),

    id. 8, 5, 32:

    disciplinas omnes (Epicurus),

    id. 2, 17, 15:

    nuptias,

    Ter. And. 4, 4, 27; cf.:

    usum conjugis,

    Ov. M. 10, 565:

    conubia,

    id. ib. 14, 69:

    amplexus senis,

    Tib. 1, 9, 74:

    nec sequar aut fugiam, quae diligit ipse vel odit,

    Hor. Ep. 1, 1, 72:

    spondeum et dactylum (opp. sequi),

    Quint. 9, 4, 87.— Pass.:

    simili inscitiā mors fugitur, quasi dissolutio naturae,

    Cic. Leg. 1, 11, 31:

    quemadmodum ratione in vivendo fugitur invidia, sic, etc.,

    Auct. Her. 4, 38, 50:

    quod si curam fugimus, virtus fugienda est,

    Cic. Lael. 13, 47:

    fugiendas esse nimias amicitias,

    id. ib. 13, 45:

    fugienda semper injuria est,

    id. Off. 1, 8, 25; id. Verr. 2, 3, 43, § 103:

    vitiosum genus fugiendum,

    id. Or. 56, 189; cf. Quint. 11, 3, 128:

    petenda ac fugienda,

    id. 3, 6, 49.—
    (β).
    Like the Gr. pheugein, with inf. (mostly poet.), to avoid doing something, to omit, forbear, beware, = omittere, cavere:

    illud in his rebus longe fuge credere, etc.,

    Lucr. 1, 1052:

    o fuge te tenerae puerorum credere turbae,

    Tib. 1, 4, 9:

    quid sit futurum cras, fuge quaerere,

    Hor. C. 1, 9, 13; cf.

    also: fuge suspicari, etc.,

    id. ib. 2, 4, 22:

    mene igitur socium summis adjungere rebus, Nise, fugis?

    Verg. A. 9, 200; cf. Ov. H. 9, 75:

    fugeres radice vel herbā Proficiente nihil curarier,

    Hor. Ep. 2, 2, 150; cf.:

    neque illud fugerim dicere, ut Caelius, etc.,

    Cic. de Or. 3, 38, 153:

    huic donis patris triumphum decorare fugiendum fuit?

    id. Mur. 5, 11.—
    2.
    Transf. (causa pro effectu; cf. supra, II. A. 2.), to escape ( poet. also of things as subjects):

    tanta est animi tenuitas, ut fugiat aciem,

    Cic. Tusc. 1, 22, 50; Ov. F. 2, 80:

    sed tamen admiror, quo pacto judicium illud Fugerit,

    Hor. S. 1, 4, 100:

    quos viros vigilantia fugit,

    whom any vigilance escapes, Verg. G. 2, 265; cf. id. E. 9, 54.—
    b.
    Esp. freq., res me fugit, it escapes me, escapes my notice; I do not observe it, do not know it (cf.:

    latet, praeterit): novus ille populus vidit tamen id, quod fugit Lacedaemonium Lycurgum,

    Cic. Rep. 2, 12; cf.:

    illos id fugerat,

    id. Fin. 4, 23, 63:

    hominem amentem hoc fugit,

    id. Verr. 2, 4, 12, § 27:

    quem res nulla fugeret,

    id. Rep. 2, 1:

    quae (ratio) neque Solonem Atheniensem fugerat, neque nostrum senatum,

    id. ib. 2, 34;

    1, 16: non fugisset hoc Graecos homines, si, etc.,

    id. de Or. 1, 59, 253:

    neminem haec utilitas fugit,

    Quint. 2, 5, 17:

    nisi quae me forte fugiunt, hae sunt fere de animo sententiae,

    Cic. Tusc. 1, 11, 22; Quint. 9, 2, 107; 7, 1, 40:

    nullam rem esse declarant in usu positam militari, quae hujus viri scientiam fugere possit,

    Cic. de Imp. Pomp. 10, 28:

    quae (partitio) fugiet memoriam judicis,

    Quint. 4, 5, 3; cf. Gell. 1, 18, 6.—With a subject-clause:

    de Dionysio, fugit me ad te antea scribere,

    Cic. Att. 7, 18, 3; 5, 12, 3:

    illud alterum quam sit difficile, te non fugit,

    id. ib. 12, 42, 2.—Hence, fŭgĭens, entis, P. a., fleeing, fleeting, vanishing.
    A.
    Lit.:

    accipiter,

    Lucr. 3, 752:

    membra deficiunt, fugienti languida vitā,

    id. 5, 887:

    vinum,

    growing flat, spoiling, Cic. Off. 3, 23, 91:

    ocelli,

    dying, Ov. Am. 3, 9, 49:

    portus fugiens ad litora,

    running back, retreating, Prop. 4 (5), 6, 15.—
    2.
    Subst. in the later jurid. lang., like the Gr. ho pheugôn, the defendant:

    omnimodo hoc et ab actore et a fugiente exigi,

    Cod. Just. 2, 58, § 4 (for which, reus, § 7).—
    B.
    Trop., with gen.:

    nemo erat adeo tardus aut fugiens laboris, quin, etc.,

    averse to labor, indolent, Caes. B. C. 1, 69, 3:

    doloris,

    Lact. 3, 8, 13:

    solitudinis (with appeteus communionis ac societatis),

    id. 6, 10, 18.— Comp., sup., and adv. do not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > fugio

  • 19 sumptus

    1.
    sumptus, a, um, Part. of sumo.
    2.
    sumptus,, ūs ( gen. sumpti, Cato, R. R. 22, 3; Lucil., Turp., Caecil., and Varr. ap. Non. 484, 30 sq.; Turp. ib. 132, 16; Plaut. Trin. 2, 1, 21; id. Cas. 2, 7, 2), m. [sumo, II. D.], expense, cost, charge (class.; used alike in sing. and plur.; cf.

    impendium): at tibi tanto sumptui esse mihi molestum'st,

    Plaut. Mil. 3, 1, 78:

    quor tu his rebus sumptum suggeris,

    Ter. Ad. 1, 1, 37; 3, 3, 16; 5, 3, 21:

    sine sumptu tuo,

    id. Eun. 5, 8, 46:

    perpetuos sumptus suppeditare, nec solum necessarios, sed etiam liberales,

    Cic. Off. 2, 12, 42:

    illud te rogo, sumptu ne parcas,

    id. Fam. 16, 4, 2:

    extra modum sumptu et magnificentiā prodire,

    id. Off. 1, 39, 140; cf.:

    sumptus epularum,

    id. Tusc. 5, 34, 97:

    quid sumptūs in eam rem aut laboris insumpserit,

    id. Inv. 2, 38, 113:

    ad incertum casum et eventum certus quotannis labor et certus sumptus impenditur,

    id. Verr. 2, 3, 98, § 227:

    sumptum in rem militarem facere,

    id. Fam. 12, 30, 4:

    omnino nullus in imperio meo sumptus factus est,

    id. Att. 6, 2, 4:

    nulli sumptūs, nulla jactura,

    id. Cael. 16, 38; cf. id. Att. 5, 21, 5:

    adventus noster nemini ne minimo quidem fuit sumptui,

    id. ib. 5, 14, 2:

    sumptum nusquam melius posse poni,

    id. Q. Fr. 3, 1, 2, § 3:

    exiguus sumptus aedilitatis fuit,

    id. Off. 2, 17, 59:

    quaestores sumptum, quem oportebat dari, non dederunt,

    id. Inv. 2, 29, 87:

    si qui suo sumptu functus esset officio,

    id. Fam. 3, 8, 3:

    magnum numerum equitatūs suo sumptu alere,

    Caes. B. G. 1, 18:

    publico sumptu,

    Liv. 40, 38, 6:

    oppida publico Sumptu decorare,

    Hor. C. 2, 15, 19:

    quom tolerare hujus sumptus non queat,

    Ter. Heaut. 3, 2, 33:

    ubi videbit tantos sibi sumptus domi Cottidianos fieri,

    id. ib. 5, 4, 5;

    5, 1, 57: unde in eos sumptus pecunia erogaretur,

    Liv. 1, 20, 5:

    in his immanibus jacturis infinitisque sumptibus,

    Cic. Off. 2, 16, 56:

    minuendi sunt sumptus,

    id. Leg. 2, 23, 59:

    sumptus, quos in cultum praetorum socii facere soliti erant, circumcisi aut sublati,

    Liv. 32, 27, 4: servi qui opere rustico Faciundo facile sumptum exercerent suum, could pay their expenses, i. e. the cost of keeping them, Ter. Heaut. 1, 1, 91:

    non amplius in singulas cenas sumptus esse facturos,

    Gell. 2, 24, 2:

    cenarum,

    id. 2, 24, 12; 2, 24, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > sumptus

  • 20 taenia

    taenĭa, ae ( abl. plur. taeniis;

    dissyl.,

    Verg. A. 5, 269), f., = tainia, a band, ribbon, fillet; a head-band, hair-band, bandeau (syn. vitta).
    I.
    Lit. (only poet.):

    taenias Graecam vocem sic interpretatur Verrius, ut dicat ornamentum esse laneum capitis honorati, ut sit apud Caecilium in Androgyno: sepulcrum plenum taeniarum, ita ut solet, et alias: dum taeniam, qui volnus vinciret, petit. Ennius in Alexandro: volans de caelo cum coronā et taeniis (Trag. Rel. v. 33 Rib.): Attius in Neoptolemo: (tumulum) decorare est satius quam urbem taeniis,

    Fest. p. 360 Müll. (cf. Trag. Rel. v. 472 Rib.):

    puniceis ibant evincti tempora taeniis,

    Verg. A. 5, 269; 7, 352:

    taenia ne madidos violet bombycina crines,

    Mart. 14, 24, 1.—
    II.
    Transf., of things of a like shape.
    A.
    A tape-worm: Taenia solium and vulgaris, Linn.; Cato, R. R. 126; Plin. 11, 33, 39, § 113; 31, 9, 45, § 102; Ser. Samm. 30, 563.—
    B.
    A kind of fish, the ribbon-fish: Cepola taenia, Linn.; Plin. 32, 7, 24, § 76 (Jahn, thynnus).—
    C.
    In archit., the fillet which separates the Doric frieze from the architrave, Vitr. 4, 3 med.
    D.
    A streak in paper, Plin. 13, 12, 25, § 81 (Sillig).—
    E.
    A row of projecting rocks in the sea, a reef, Plin. 3, prooem. § 4. — Hence the purple-fish found on these rocks are called taeniense genus purpurarum, Plin. 9, 37, 61, § 131.

    Lewis & Short latin dictionary > taenia

См. также в других словарях:

  • decorare — DECORÁRE, decorări, s.f. Acţiunea de a decora şi rezultatul ei. – v. decora. Trimis de dante, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  DECORÁRE s. v. împodobire. Trimis de siveco, 13.09.2007. Sursa: Sinonime  decoráre s. f., g. d. art. decorării; …   Dicționar Român

  • decorare — v. tr. [dal lat. decorare, der. di dĕcorus bello, elegante ] (io decòro, ecc.). 1. [apporre pitture, fregi, addobbi e sim., a scopo ornamentale] ▶◀ abbellire, addobbare, adornare, guarnire, ornare, [riferito ad appartamenti e sim.] arredare.… …   Enciclopedia Italiana

  • decorare — index embellish, garnish, honor Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • decorare — de·co·rà·re v.tr. (io decòro) AD 1a. abbellire con ornamenti, fregi o sim.: decorare una parete con un trompe l oeil, decorare la sala con gli addobbi di carnevale, fiocchi di panna per decorare la torta Sinonimi: adornare. 1b. tinteggiare: far… …   Dizionario italiano

  • decorare — {{hw}}{{decorare}}{{/hw}}v. tr.  (io decoro ) 1 Adornare, abbellire. 2 Insignire di una decorazione, di una onorificenza: è stato decorato della croce di guerra …   Enciclopedia di italiano

  • decorare — v. tr. 1. abbellire, adornare, ornare, addobbare, parare, guarnire, arricchire, infiocchettare CONTR. imbruttire, deturpare, guastare, spogliare 2. (di medaglia, di onorificenza) insignire, fregiare, onorare CONTR. destituire, degradare …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • décorer — [ dekɔre ] v. tr. <conjug. : 1> • XIV e; « honorer » v. 1350; lat. decorare, de decus, oris « ornement » 1 ♦ (Sujet personne) Pourvoir d accessoires destinés à embellir, à rendre plus agréable. ⇒ agrémenter, embellir, enjoliver, orner, 1.… …   Encyclopédie Universelle

  • decora — DECORÁ, decorez, vb. I. tranz. 1. A împodobi o clădire, o cameră etc. cu diverse obiecte, ornamente, zugrăveli etc., destinate să le înfrumuseţeze. 2. A acorda, a conferi cuiva o decoraţie. – Din fr. décorere, lat. decorare. Trimis de dante,… …   Dicționar Român

  • decorar — (Del lat. decorare.) ► verbo transitivo 1 Adornar una casa, una habitación u otro lugar con objetos bellos y de forma armónica: ■ decoró la sala con motivos africanos y muebles de caña y bambú. SINÓNIMO ambientar 2 Adornar una cosa: ■ decoró el… …   Enciclopedia Universal

  • marchetărie — MARCHETĂRÍE, marchetării, s.f. Procedeu de decorare a unui obiect (de lemn), prin aplicarea pe suprafaţa lui a unor bucăţi mici de lemn exotic de esenţe şi culori diferite, de fildeş, de metal etc.; p.ext. obiect (decorativ) obţinut prin acest… …   Dicționar Român

  • pieloplastie — PIELOPLASTÍE, pieloplastii, s.f. Decorare a obiectelor din piele prin scoaterea în relief a desenului. – De la piele. Trimis de cata, 24.03.2004. Sursa: DEX 98  pieloplastíe s. f., pl. pieloplastíi Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar… …   Dicționar Român

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»